Honderdduizend en 1 nacht

Hoi mn liefjes, excuses voor mijn luiheid en gebrek aan internetcafe's waardoor ik jullie niet meer op de hoogte heb gehouden via deze weg. Bij deze beloof ik dat ik nu een heel lang verslag schrijf om het goed te maken.
Het is inmiddels meer dan een maand geleden dat ik huilend op Schiphol stond, en er zijn in die ogenschijnlijk korte tijd zo ontzettend veel dingen gebeurd dat het lijkt of ik al een jaar weg ben.
De dag naast mijn laatste blogje vertrok ik naar mijn host family in Bhaktapur, de liefste mensen ooit die me echt hebben behandeld als familie en wie ik voor eeuwig en altijd in mijn hart heb gesloten. Oma, mama, en vier kinderen Shanti, Sanjay, Sajana en Sarita. Shanti is echt mijn vriendinnetje geworden, liefste meisje van de wereld of eigenlijk is ze al 25 maar liefste meisje van de wereld. Op zondag begon ik samen met Ilse met helpen in Swarga 1, een van de Children's homes. De kinderen van Swarga 1 en 2 waren daar nu allemaal vanwege de schoolvakantie. Normaal zitten in Swarga 1 de kinderen die wel gewoon naar school gaan, en in Swarga 2 de kinderen die niet naar school gaan maar hun eigen daycare hebben. We hebben vooral heel veel gespeeld en gevoetbald en getekend die eerste dagen. Ergens in die week werd ik helaas ziek, dik aan de diarree, maar dat vond ik niet zo gek want ik vroeg me uberhaupt al af hoe de mensen hier in godsnaam fatsoenlijk kunnen poepen aangezien ze elke ochtend en avond alleen maar rijst eten en nul komma nul vezels. Na een paar dagen ging het gelukkig weer beter en kon ik samen met Shanti en Ilse Bhaktapurs festival bezoeken. Het festival duurde eigenlijk een paar dagen en deze dag was het 'car-pulling day'. Er stond een grote houten kar op het plein en de bedoeling was dat de mannen uit de stad de kar hun wijk in trokken en dan zo ver mogelijk. Het was nogal een gevecht dus tussen de twee verschillende delen van de stad. En dat het een gevecht was dat hebben we geweten ook, want de kar viel op een gegeven moment tegen een huis aan wat vervolgens half instortte waarna de enigzins beschonken mannen elkaar en alle omstanders begonnen te bekogelen met stenen uit de muur van het huis. Dit alles gebeurde toen wij (samen met hondermiljard andere toeschouwers) er zo'n 5 meter vandaan stonden. Iedereen begon als een gek alle kanten op te rennen en een oud mannetje werd haast geplet tegen de muur, mensen die vielen konden niet meer opstaan en werden onder de voet gelopen, overal was lawaai en geschreeuw en nu ik eraan terugdenk denk ik dat het best bijzonder is dat geen van ons gewond is geraakt. Het was in ieder geval een prachtig ervaring en ik ben heel blij dat ik erbij ben geweest.
Een van de dagen erna gingen we met alle kinderen van Swarga naar Durbar square om geld in te zamelen door tekeningen te verkopen en optredens te geven. De kinderen vonden dit fantastisch en deden allemaal heel hard hun best om donateurs te vinden, heel erg leuk om te zien. Diezelfde dag werden de kinderen van Swarga 1 & 2 ook weer gescheiden en gingen Ilse en ik mee naar Swarga 2 om te helpen in de daycare. In de daycare zitten Deepa, Rachita, Sunita, Sudarshan, Ruchi, Binita, Sabin en Puja, stuk voor stuk schatten van kinderen als je ze leert kennen. Het was voor mij in het begin wel heel lastig dat hun hersenen gewoon anders werken dan de kinderen die ik ken en dat ze sommige dingen dus gewoon niet kunnen. Maar wanneer je ze een tijdje meemaakt ga je je toch verbazen over de dingen die ze wel kunnen. Na drie weekjes heb ik afscheid genomen in Bhaktapur en ben ik, na twee nachtjes in een hotel in Kathmandu, per tourist bus vertrokken naar Pokhara. Ik moet zeggen, dat was wel echt een bijzondere en op sommige momenten bijzonder angstaanjagende ervaring. Er rijden zo'n honderdduizend bussen en vrachtwagens op de ' highway' die op sommige stukken niet meer is dan een zandweggetje langs een ravijn. Na een uurtje of acht kwam ik aan bij mijn halte, Tal Chowk, 10 kilometer voor Pokhara waar Ravi, de man uit het dorp waar ik zou verblijven me zou komen ophalen. In eerste instantie was ik geschokt. Ik had verwacht dat ik ergens aan zou komen in een natuurlijke omgeving waar in principe niks was, maar Tal Chowk bleek een stadje te zijn met winkels en vieze zwervers en straathonden en een ATM. Achteraf niet zo raar aangezien het nog tien kilometer ofzo was naar het dorpje waar ik verbleef, Chaur. Ravi was er al heel snel en we gingen eerst met de bus naar Begnas tal, een klein, beetje toeristisch dorpje aan het beeldschone Begnas Lake. Vanaf daar moesten we een andere bus nemen de bergen in. De bus van Bhaktapur naar Kathmandu was niks vergeleken met deze bus. Het was echt zo dat ik dacht dat die bussen vol waren, maar deze bus sloeg alles. Tot vijf minuten voor we zouden vertrekken leek het nog mee te vallen, maar op het laatste moment kwamen er nog honderd mensen bij gepropt met enorme zakken rijst op hun rug, zelfs een man met een reusachtige weegschaal. De mensen hier waren wel heel lief en behulpzaam, voor mij maar zeker ook voor elkaar. Heel leuk om te zien was dat. Na een zeer hobbelig ritje (ik weet niet hoe het mogelijk is dat iedereen die bovenop het dak was geklommen er ook nog op zat) kwamen we aan in Chaur, een heel klein dorpje waar inderdaad eigenlijk niks was. Een paar simpele huizen, allemaal familie van Ravi. Ik kwam in huis bij Sabitri, de vrouw van zijn broer en twee dochters, Alisa en Alina, 9 of 10 en 6 jaar oud. Bij Ravi in huis zat een ander Nederlands vrijwilligersmeisje, Diewertje, wat wel heel fijn was. De dag erna gingen we naar de school waar we zouden gaan werken, en tja. Dat was gewoon ronduit hopeloos. De leraren konden geen Engels, zelfs eentje die Engels had gestudeerd had geen flauw benul wat distraction en the day after tomorrow betekende. Er was ook niet echt een plan voor iets wat wij konden doen dus na een week een beetje rondhangen, hekjes schilderen en af en toe een lesje Engels geven was ik er wel totaal klaar mee en besloot ik eerder weg te gaan. Dat heb ik gedaan en hier zit ik, in een internetcafe in Pokhara, (gisteren ging ik naar 'club amsterdam' met het plan om te dansen. Het enige plan wat nu bestaat is dat ik ga trouwen met een kerel die mijn biertjes betaalde wiens naam ik ben vergeten en wie door zijn zus aan mij gekoppeld werd, en in wiens bar ik zometeen ga lunchen, hopelijk krijg ik gratis eten) nu voor drie nachtjes in een hotel en daarna weer een paar dagen bij Shanti in Bhaktapur slapen en, hier komt de klapper, vanmorgen is het eindelijk gelukt: VLIEGTICKET NAAR THAILAND GEBOEKT. Maandag vertrek in naar strandiger oorden om pas 4 juni terug te keren naar Kathmandu. Mijn volgende blogje zal dan ook wel komen vanuit een internetcafe in Bangkok of Krabi of Ko Phi Phi. Dat was em voor vandaag, als je hier bent beland met lezen, dan bedank ik je voor je aandacht en tot de volgende. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx